توکل

نیمکت

نام اثر: توکل

TAVAKOL

سن محصول: +۱۸

رنگ‌بندی:

تعداد قطعات: 64

تعداد نیمکت‌ها: 16

یادداشت خانه خیال

نیمکت برای نشستن است، برای خستگی درکردن، برای درنگ کردن، برای نشستن و نظاره کردن، برای گفتگو کردن و هر آن دیگری که در یک فضای عمومی به آن حال هستیم. حالا نیمکت‌هایی داریم که نه برای نشستن است که برای درهم آمیختن خیال است، برای بازی کردن است. پایه‌های نیمکت‌ها را متصل کنید. حالا آنها می‌توانند از سر و‌کول هم بالا بروند، روی هم سوار شوند، در هر جهت در فضا پراکنده شوند، در هم قلب شوند، روی هم بشینند و برج و باور و سازه‌ای بسازند. نیمکت‌ها سرکش‌اند، سر و شکل‌شان بالا بردن چیدمان را سخت می‌کند و چالش این بازی همین است. ممکن است بارها و بارها شیطنت‌آمیز بلغزند و برج‌تان را خراب کنند، ولی از پی همین چیدن و دوباره چیدن کم‌کم رام می‌شوند. صبر و تمرکز خود را بیازمایید و غرق قصه‌ی نیمکت‌هایی شوید که روی آن نشسته‌‌اید، غرق قصه‌ی دوستی‌ها و قهرها و امتحان دادن‌ها و شوخی‌ها و غذا خوردن‌ها و … شوید و از آن‌ها چیز جدیدی بسازید، آن‌ها را که حسرت سال‌ها یک جا ماندن در وجودشان انباشته شده، به حرکت و تعادل درآورید.

چرا اسم این محصول توکل است

نام این اثر یابودی است برای هنرمندی خودآموخته که بسیاری او را به نام مش اسماعیل می‌شناسند. او مجسمه‌سازی تجربی بود که از سال ۱۳۴۴ در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مستخدم شده بود  و این بازی می‌خواهد نیمکت‌هایی را به یادمان بیاورد که توکل اسماعیلی هرگز رویشان ننشست اما توانست آثاری به یاد ماندنی از خود به جا بگذارد.

متن سایت

اشیاء با زمان و جهانی که به آن تعلق دارند، پیوند برقرار می‌کنند. نیمکت قدیمی مدرسه هم ما را به گذشته برمی‌گرداند و با یادآوری خاطرات شخصی بی‌شمار، احساسات آن دوره خاص زندگی را برایمان زنده می‌کند. همان‌طور که در آینده، آخرین مدل موبایل امروز، این روزگار و جهانی که در آن ساخته  و استفاده شده، به یادمان خواهد آورد. اشیاء کمک می‌کنند قصه و تاریخ مردم و جامعه‌ای که در آن بوده‌اند گفته شود.

این نیمکت‌های ساده در خودشان نشانی از نیمکت‌های قدیمی دارند. ممکن است شکل نیمکت در ذهن هر کدام ما متفاوت باشد، اما ما را به گذشته‌ای برمی‌گرداند که در آن کنار یکدیگر در قطار یا مدرسه نشسته‌ایم. وقتی کمتر از امروز نگران مراقبت از فضای شخصی‌مان بودیم و بخش اجتماعی شخصیت ما راحت‌تر خود را بروز می‌داد.

نیمکت نشیمنگاهی جمعی است، چیزی که افراد انتظار دارند دیگران آن را به اشتراک بگذارند و برای همین باعث می‌شود افراد صبورتر باشند و کمتر گزینش کنند. صندلی‌ ما را از یکدیگر جدا می‌کند ولی نیمکت‌ باعث اتحادمان می‌شود، صندلی فضای هر کسی را مرزبندی می‌کند و نیمکت فضاهایمان را یکی می‌کند. 

موقعیت، محیط و جای نشستن نیمکت کاملا با صندلی‌ها و نشیمن‌های مجزا متفاوت است. در بازی نیمکت‌ها، بازیکنان به ساختار، چیدمان و الهاماتی کاملا متفاوت با بازی صندلی‌ها خواهند رسید. خلاقیتی که از این چینش، تعادل و تقسیم دوباره فضا بین این نیمکت‌ها به دست می‌آید، در ما حس آشنایی غریبی با سال‌های دور بیدار می‌کند.